We zijn begonnen!!

We zijn begonnen. Maandag mochten we voor het eerst naar stage. Wilana bracht ons, zodat we niet zouden verdwalen. Rond 9 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en werden we voorgesteld aan Brenda, de hoofdvroedvrouw. Zij zou ons rondleiden en alles vertellen. Brenda had het Afrikaans druk. Ze zei: wait a few minutes. Ze liet ons in een kamertje met een stinkende koelkast plaatsnemen en wachten. De few minutes in Afrika zijn duidelijk anders dan de few minutes in Nederland, ze werden al gauw a few hours.. dus na 2 uur gaf Brenda ons een rondleiding van maarliefst 10 minuten, waarna ze begon te gapen en zei: I'm tired, I need a break. Dus we konden opnieuw wachten. Na de break zouden we verdergaan. Ze vertelde ons wat over de dossiers, zodat we wisten hoe we die moesten invullen. Na deze uitleg was Brenda opnieuw tired, maar konden we bij een bevalling kijken. De bevalkamers zijn open en gehorig. De bevalling ging snel. De baby was omstrengeld, ze losten t op en de baby was er. De baby was blauw, slap, deed niets. Ze pakten de baby aan z'n beentjes, zwaaiden er 3 keer mee in t rond en klaar is kees. Wij waren in shock. De verloskundige van hier zei: she's pink and she's breathing, so she's okay.. 
Toen we buiten kwamen bij de bevalling moest Brenda weg, ze moest boodschappen doen. Dus daar zaten we dan. We hebben onszelf maar rondgeleid en geïntroduceerd want het vervolg van de rondleiding is nooit gekomen.

De volgende dag gingen we mee naar een keizersnede. Opnieuw heftig. De arts kreeg de baby er niet uit. Er was een hoop geduw en getrek. Wij zagen het somber in voor de baby. Opnieuw een blauwe slappe baby die volgens de verloskundige van hier prima was. Alle baby's hier krijgen een APGAR score 9-10-10. Deze score geeft aan hoe goed een baby is bij de geboorte, waarvan 10 de hoogste score is. Klopt niks van. 
In de middag hadden we opnieuw een bevalling. Eentje die we samen mochten doen, onder toezicht. De baby was omstrengeld, wat makkelijk op te lossen was. Onze eerste bevalling samen was fijn. Even wennen en makkelijk in het Nederlands kunnen communiceren.
De mensen hier spreken Zulu, moeilijk en onverstaanbaar. Dit is niet het Afrikaans dat op Nederlands lijkt, maar een heel andere taal.
Het is dus heel lastig communiceren met de vrouwen, aangezien er een heleboel geen Engels begrijpen.

De volgende dag heeft Elise haar eerste zelfstandige bevalling gedaan, onder toezicht. Alweer een omstrengeling, het houdt niet op. Dit keer trok de verloskundige van hier de baby er uit, in plaats van Elise materiaal te geven om het op te lossen. Wij hielden ons hart vast. Gelukkig is het goed gekomen en is er een gezonde jongen geboren. 
Diezelfde dag hebben we het meest heftige tot nu toe meegemaakt. Er was een vrouw met zwangerschapsvergiftiging, een hele hoge bloeddruk die niet zakte met medicatie. Ze wilden deze vrouw laten wachten omdat het hoofd nog te hoog zat. Toen wilden ze met haar gaan bevallen, maar het verliep niet goed. Wij hoopten en smeekten om een keizersnede, omdat de baby het ook niet meer zo goed deed. Na 2 uur luisterde eindelijk 1 van de verloskundigen naar ons, ze ging de dokter bellen. Maar aangezien we in Afrika zijn, komt die dokter wanneer die tijd en zin heeft. Dit duurde heel erg lang. Toen de dokter er was, hadden wij de vrouw klaar gemaakt voor een keizersnede. Helaas dacht hij er anders over. Hij zag het hoofd en wilden een vacuüm bevalling doen. Omdat mevrouw al zolang aan het wachten was, waren haar weeën afgezwakt. De dokter plaatste de vacuüm en tegelijkertijd duwde er iemand heel hard op de buik. Dit was afschuwelijk om te zien. De vacuüm liet 4 keer los, waardoor er 5 keer geprobeerd werd. Elise is ondertussen met een man met Afrikaans geduld de reanimatie setting voor de baby klaar gaan zetten, dit moest wel nodig zijn. Er stonden 5 mensen in de kamer, allemaal toe te kijken, niks te doen. Terwijl wij ons ernstig zorgen maakten. De baby kwam uiteindelijk ter wereld, omstrengeld en een knoop in de navelstreng. Afschuwelijk.

Jill droogde de baby af op de buik van de moeder, hij was slap, bleek, ademde niet.. Elise stond al klaar met een opvangdoek om de baby mee te nemen. Daar gingen we, de reanimatie ging van start. Jill legde de baby in de goede houding om te reanimeren. Maar toen kwam er een dokter om het over te nemen. De lokale verloskundige pakte de baby nog even bij zijn voetjes en schudde hem een paar keer heen en weer. Wij vonden het afschuwelijk. De reanimatie gaat hier heel anders dan bij ons. Maar de baby heeft het gered, hij leeft en is uiteindelijk naar de couveuseafdeling gegaan. Toen we na de reanimatie bij de moeder binnen keken, lag ze daar nog in de bevalhouding, onder het bloed, niet gehecht, zonder ook maar iemand die zich daar druk om maakte, gelukkig zag iemand ons kijken en ging diegene het oplossen. Wij moesten even weg om het te laten bezinken, het was vreselijk. Toen we na een tijdje terug kwamen op de afdeling, lag de baby kreunend bij de moeder. Elise zei tegen een van de verloskundigen dat dit niet oké was, waarop ze meteen overeind kwam en de baby naar de couveuseafdeling bracht samen met ons. (Applausje waard dit snelle opstaan).

Donderdag en vrijdag prima dagen. We hebben allebei wat bevallingen gedaan. Tot nu toe zet Elise bijna alleen maar jongens op de wereld van rond de 3500 gram. Daarnaast zijn alle baby's nog omstrengeld geweest bij de bevallingen van Elise. Jill daarentegen begeleid vooral vrouwen die voor het eerst gaan bevallen, deze worden vaak overgenomen. We hebben een bevalling geassisteerd van een 14 jarig meisje. Er bevallen heel veel tieners hier.. Zij hebben een vriendje die meerdere vriendinnen heeft of ze worden verkracht. Door gebrek aan seksuele voorlichting weten de meisjes niet wat de risico's zijn. 

Verder zitten er allemaal beesten in ons huisje. Zoals zwarte regenwormen die geen regenwormen zijn maar babyslangen. Kleine insecten die geen kleine insecten zijn maar babykakkerlakken. Wandelende takken, soort wespen met een enorme angel, enzovoort.. Vanaf nu heet ieder beest een African animal, waar ze in het ziekenhuis heel hard om moeten lachen als we dat zeggen.