Opnieuw een bijzondere week..

7 april 2019 - Tugela Ferry, Zuid-Afrika

Maandag kwamen we wat later op stage, omdat we terug kwamen uit Pietermaritzburg. De dag begon goed. Elise begon de dag met een bevalling op de grond. Deze mevrouw was op de grond gaan zitten en liggen om haar weeën op te vangen, toen vervolgens ineens een hoofd tevoorschijn kwam. Er was geen tijd meer om naar het bed te verhuizen, dus dan maar op de grond. Ook Jill heeft deze dag mooie bevalling gedaan, gewoon op bed. Toen de derde bevalling. Er was al heel de dag een vrouw enorm hard aan het schreeuwen. Deze vrouw had thuis een kruid of iets dergelijks genomen om haar bevalling op gang te krijgen. Dit horen we wel vaker hier. Deze vrouw was nog maar 35 weken zwanger, dachten ze, en had heel veel pijn. Ze wilde helemaal niet luisteren, lag op de grond te schreeuwen en was heel erg eigenwijs. Ze was ook heel onaardig tegen ons en de lokale verloskundigen. Toen ze eindelijk na een lange dag mocht gaan persen,  werd er een kindje van 2 kg geboren, heel klein en mager. Wij snappen niet dat je je kind op deze termijn met een kruid ter wereld wil laten komen, want dit gewicht is niet echt oké. De baby dronk slecht en kreeg een infuusje om eventueel wat suikers te kunnen geven, daarna is het kindje gewoon mee naar de kraamafdeling gegaan. 

Dinsdag was het rustig. Elise deed een bevalling. Opnieuw een kindje van 2 kg. Dit kindje deed het goed en mocht dus gewoon met de mama mee. Aangezien het rustig was, besloten we een gesprek aan te knopen met een van de vroedmannen. Deze man had tijdens een bevalling aan Jill verteld dat ie 7 kinderen heeft, welgeteld bij drie verschillende vrouwen. Hij wilde graag 10 kinderen, waarop hij besloot Jill als vierde vrouw te nemen. Fijn dat we zelf ook iets te zeggen hebben over dit feit, maar dat blijkt in Afrika heel normaal te zijn. Ook was er een andere, op het eerste gezicht, normale vroedman. Hij vertelde ons 1 vrouw te hebben en een tweeling. Super leuk! Tof dat ie maar 1 vrouw heeft. Het jammere is dat ie er wel 3 wil hebben, waarvan Elise zijn tweede vrouw mag zijn. Ze snappen er niks van dat de rollen in Nederland vaak anders verdeeld zijn. Zo heeft  naar onze mening vaak de vrouw de broek aan en niet de man. Daarnaast snappen ze er ook niks van dat wij als vrouwen onze man niet willen delen. Dat vinden ze maar jaloers en egoïstisch. De mannen zien zichzelf als hoofd en waarderen geen nee van hun vrouw. Iedereen vind het gek dat je in Nederland gewoon nee kan zeggen tegen een man als je iets niet wil. De reden van meerdere vrouwen is dat ze hier meer vrouwen hebben als mannen en zo dus iedere vrouw toch aan een man kunnen helpen. Heel bijzonder. Binnenkort gaan we naar de bruiloft van 1 van deze mannen, we zijn zeer benieuwd!

Woensdag was het ook rustig, maar hebben we allebei een bevalling gedaan. Jill deed een bevalling die maar niet vooruit ging. Het was het eerste kindje voor dit meisje, hierdoor is het logisch dat het persen wat langer duurde. Alleen zag Jill tijdens iedere perswee het hoofdje niet zakken. Na wat handelingen zoals blaas legen, hielp het ook niet. De vroedman waar Jill mee was, bedacht een knip te zetten om het vooruit te helpen, ook dit had geen nut. Hij ging op een Afrikaanse manier (heel hard, maar zeker in de goede richting) op de buik duwen. Jill riep ondertussen naar Elise of ze aub aanwezig wilde zijn bij deze best bijzondere bevalling. Na wat geduw op de buik, kwam daar eindelijk het hoofd. Toen werd eindelijk duidelijk waarom het zolang duurde, het was een sterrenkijker met een omstrengeling. Ja jongens, het tij begint te keren, alle omstrengelingen van Elise, komen nu bij Jill. De omvang van het hoofd was zo groot, dat deze vrouw een knip en een scheur had. Zij was aan beide kanten gehecht en heeft dus nu een super strakke rollade gehechte vagina. Dit zag er pijnlijk uit.  Daarnaast hebben we een heel grappige bevalling geassisteerd. De verloskundigen van hier waren al een tijdje bezig met een vrouw waarbij ze aan de ligging van het kind twijfelde. Ze dachten dat het een stuit was, maar de dokter zei dat het gewoon een hoofdligging was. Een gewone vaginale bevalling dus. Toen een van de collega's wilde controleren of de vrouw mocht gaan persen, kwam er een hoofd tevoorschijn. Elise vroeg of ze deze bevalling mocht doen, waarop de verloskundige zei dat ze bang was voor wat er uit zou komen. Wij snapten dit niet, het was namelijk duidelijk een hoofd en geen stuit. Toen het kind geboren werd, snapten we de verwarring. Het was namelijk een blank kindje, zonder haar. De verloskundige van hier had dat nog nooit gezien. Zelfs toen het hoofd zichtbaar was, dacht zij dat het de kont van de baby was. We hebben heel hard gelachen. Deze baby heeft een oranje mutsjs gekregen van ons, aangezien het op een hollandse baby leek.

Donderdag was er meteen een bevalling toen we binnen kwamen. Elise deed de bevalling. Toen het kindje geboren werd, vielen de beentjes meteen op bij Elise. Deze bungelden heel slap aan het lichaam, net of er geen spieren in zaten. Even later klapten de beentjes omhoog tegen het lichaam, het klopte niet. De beentjes van deze baby waren zo ver doorgeklapt, dat het leek dat de knieën aan de verkeerde kant van de beentjes zaten. Het was een akelig en pijnlijk gezicht. Ze noemen dat hier genu recurvartum, een aandoening waarbij de knieën de verkeerde kant op buigen door hypermobiliteit. De dokter kwam eindelijk na uren langs om het te bekijken. Hij heeft de beentjes heel rustig terug in de goede richting geduwd en het kindje spalkjes gegeven. Met fysiotherapie zou het goed moeten komen. Gelukkig maar .. Deze dag hebben we nog ieder een bevalling gedaan. 

Vrijdag was een stuk minder leuke dag. We waren al de hele ochtend bezig met dezelfde vrouw. Deze vrouw had 7 cm ontsluiting en bleef daar op hangen. Ondertussen waren wij vast wat spullen aan het klaarzetten, toen Elise een vrouw van een andere afdeling naar een weegschaal zag lopen. Ze had een stuk papier bij, wat vol leek te zitten met bloed. Toen het papier open ging, zat er een klein kindje in, 800 gram woog het. Eerst dacht Elise dat het dood was, tot het begon te bewegen. Elise vroeg of ze het kindje naar de couveuse afdeling ging brengen, waarop ze zei dat ze dat ging doen. Vervolgens deed ze het papier weer dicht en liep weg. Elise vertrouwde het niet, zo krijgt het kindje toch geen lucht. Ook Jill had het kindje zien bewegen, waarop we besloten te gaan kijken wat ze met het kindje ging doen. Helaas bleek dat ze het papier had dicht geplakt en het kindje overleden was. 800 gram is ook wel heel klein. Hier in Afrika is de kans op overleving een stuk kleiner, maar hier waren wij boos over. Wij begrijpen niet hoe je het papier dicht kunt doen. We hebben dit gemeld bij ons afdelingshoofd,  die schrok er ook van en heeft het besproken. Ons afdelingshoofd verontschuldigde zich voor deze gebeurtenis. 
Ondertussen ging de dag door en werd de vrouw met 7 cm voorbereid voor een keizersnede. Wij zorgden ondertussen voor een andere vrouw die net werd binnen gebracht. Elise stond even op de gang, tot ze een vrouw hoorde schreeuwen en een van de verloskundige een sprintje zag trekken. Hoe is het mogelijk, ze kunnen dus toch rennen!! Elise vloog er achteraan. Bij de vrouw met 7cm, kon geen keizersnede meer gedaan worden, het hoofd was namelijk al geboren toen we binnen kwamen. Het hoofd was donkerpaars toen Elise binnenkwam en werd alleen maar paarser. Elise schreeuwde naar Jill: reanimatietafel NU!!! Waarop Jill ook een hollands sprintje trok en alles klaar zette. Toen riep Jill: Elise kom dan!! Maar het kind was nog steeds niet geboren, er was nog steeds alleen een hoofd. De schouder zat vast.. Elise heeft de benen van de vrouw zo ver mogelijk naar achter getrokken. Toen werd het kind geboren. Het kind was stil, huilde niet, was paars.. De verloskundigen liepen gewoon de kamer uit terwijl Jill binnen kwam gestormd met een navelklem om af te navelen. Eenmaal afgenaveld begon het kind te huilen, pfieuww!! Het is hier wel vaker dat wij ons helemaal klaar maken voor een bepaalde situatie en het somber in zien, terwijl de verloskundigen van hier zich nergens druk om maken. Met alle heftige verhalen lijkt het alsof het hier vaak mis gaat, maar eigenlijk staan wij er van te kijken hoeveel hier gewoon goed gaat en goed komt. 
Deze dag heeft Jill een normale rustige bevalling gedaan, ook Elise wilde de dag rustig afsluiten. Er was een vrouw die ging bevallen van haar vijfde kind. Het duurde een beetje langer dan gepland, maar dat is niet erg. We hebben met zn allen rond het bed gestaan en liedjes gezongen (ofja wij niet, de verloskundigen, dat leek ons beter). We hebben een fijn team om mee te werken. We lachen een hoop en ze zijn super aardig.
Het was een heftige dag, we besloten na een telefoontje met onze leerkracht uit Nederland, eerder naar huis te gaan.

De hoofdvroedvrouw van het hele moeder en kind deel van het ziekenhuis, kwam vorige week ineens langs om het personeel te herinneren aan een aantal zaken. Het is een babyfriendly hospital (HAHAHA HOE DAN?! wij kwam niet meer bij). Haar punt was dat de baby's na de bevalling niet weggepakt mogen worden om te wegen, meten, etc., maar bij de moeder skin to skin moeten liggen gedurende een uur. In plaats van dat we de kinderen nu mee uit de kamer nemen, nemen de vroedvrouwen de weegschaal en hun meetlint mee in de kamer, wat dus eigenlijk nog steeds geen skin to skin is gedurende een uur. Daarnaast vond de hoofdvroedvrouw het van belang om de kinderen in een buidel, skin to skin, op de borst van de moeder naar de kraamafdeling te brengen. Dat is maarliefst 10 meter lopen, waarvoor we met speciale buideldoeken het kindje kunnen omknopen. Het leuke is dat we die doeken nu om doen, maar zodra we over de drempel van de kraamafdeling gaan, na 10 meter dus, meteen weer af doen. Zo loopt het skin to skin idee van de hoofdvroedvrouw helemaal in de soep, maar daar geven ze lekker niks om! Wij roepen dit al vanaf het begin, maar niemand die luisterde. Dus nu pesten wij de vroedvrouwen hier, met dat ze zich wel aan de regeltjes van de hoofdvroedvrouw moeten houden. Eén van de vroedvrouwen zegt dan ook: friends, tomorrow we start with skin to skin. Ook de baby's van een keizersnede horen skin to skin bij hun moeder te liggen. Helaas liggen deze baby's gemiddeld 5 uur bij ons op de afdeling te krijsen. De dag nadat de hoofdvroedvrouw dit nieuws heeft gebracht, lag er opnieuw een baby te huilen bij ons op de afdeling. Jill reageerde hierop een beetje pestend tegen een vroedvrouw: de baby hoort skin to skin te liggen, voor een uur!! Waarop een vroedvrouw lachend zei: it's from the nightshift, it's not my problem. We lachen er maar mee. Nu een week na de mededeling van de hoofdvroedvrouw, zijn de buidels netjes opgeborgen in de kast en word er niet meer naar omgekeken. Het wegen en meten gebeurt echter nog steeds in de kamer. No stresss, zoals ze hier zeggen.

Foto’s

6 Reacties

  1. Olga:
    7 april 2019
    Goed werk meiden, de teller loopt al flink op!
  2. Ruud, Ellen en Noortje Sannen:
    7 april 2019
    Hoi dames, het is weer een heel mooi verhaal wat jullie geschreven hebben. Wat maken jullie toch bijzondere dingen mee. Het zijn al heel,wat bevallingen die jullie gedaan hebben. Dikke knuffel en groetjes 😘
  3. Ingrid Diepstraten:
    7 april 2019
    Wat een toppers zijn jullie toch👍🏻😘.
    Mooi verhaal , super om te lezen!
    Ik zal de bruidsjurken vast klaar maken, zeg maar wanneer ik ze moet sturen😂😂😂. Dikke knuffel uit Gilze !
  4. Frank en Tonny kammers:
    7 april 2019
    WAt Benik trots op jullie bikkels. Zitten bij Orangerie en heb net metbritt gesproken . Ga zo door jullie verdienen een lintje.
  5. Marc Bozon:
    8 april 2019
    Mooi om te lezen! Heel knap.
  6. Ton Jonkers:
    9 april 2019
    Geweldig verhaal! Ga zo door! Veel succes
    en veel groetjes!