Onze reis naar Tugela Ferry

Ons avontuur naar zuid Afrika kon woensdag 15 maart eigenlijk beginnen. We hadden om 17.30 u afgesproken bij de incheckbalies. Dus goed bepakt en bezakt kon onze reis beginnen. Eerst even afscheid nemen van onze families... We hadden al online ingecheckt dus hoefden we alleen maar onze koffers af te geven. Daar stuitten we op onze eerste uitdaging van de vele tijdens onze reis. We moesten namelijk zelf onze bagage inchecken. Na veel getwijfel en overleg was het gelukt 3 koffers succesvol en hopelijk op de goede vlucht in te checken. Nog even een laatste keer zwaaien naar onze familie konden we door naar de twee uitdaging ..... de security. De opdracht van het security personeel leek duidelijk: alle elektronica (laptops, camera's, boxen etc.) moet uit je handbagage. Wij alles netjes in de bakken gedaan, vesten uit en we konden door het poortje. Jill ging als eerste, die mocht meteen naar de zijkant om gefouilleerd te worden. Tijdens het fouilleren ziet ze dat de tas van Elise opzij wordt gehouden....oei wat zit daar voor illegaals in. Uiteindelijk bleek dat de opdracht van het security personeel toch heel lastig was voor Elise want haar camera en box zaten er nog in, niet zo slim. Toen we dit hadden overleefd was het tijd voor koffie. Eenmaal in de rij van de Starbucks dacht Jill dat ze haar paspoort al kwijt was...gelukkig was het loos alarm. Toen we naar de gate gingen, zagen we meteen dat er geen vliegtuig was, heel handig.. Ja hoor we hadden vertraging. Uiteindelijk waren we bijna een uur later pas in de lucht onderweg naar Parijs. We moesten in Parijs overstappen naar Johannesburg hier zouden we 1.45 uur voor hebben, maar omdat we pas zo laat vlogen waren we bang dat we het niet zouden redden. Gelukkig hadden we wind mee en hebben we maar 40 minuten gevlogen ipv 1uur 15min. Naast ons zat een zakenman die ook naar Johannesburg moest. Omdat hij eruit zag dat hij de weg wist op dit grote vliegveld van Parijs zijn we hem gevolgd. Ondanks dat we naar onze mening nog tijd genoeg hadden om onze andere vlucht te halen had deze meneer een beetje haast dus moesten we bijna rennen om hem bij te houden. Maar het is gelukt we hebben onze gate gevonden en waren optijd om te boarden. Voor onze vlucht naar Johannesburg zaten we in een mega groot vliegtuig en hadden we geluk, we hadden 3 stoelen voor ons 2. Tijdens de vlucht hebben we een beetje geprobeerd te slapen in moeilijke acrobaten houdingen (waar we nog een beetje spierpijn van hebben). Na ongeveer 12 uur en 45 minuten waren we dan eindelijk in Johannesburg. Na het scannen van ons voorhoofd (nog steeds geen idee waarom ze dit deden), gingen we door de douane. Na de douane gingen we op zoek naar de band voor onze koffer. Op het bord stond dat we naar band 3 moesten, eenmaal bij band 3, kwam daar een andere vlucht. Dus wij weer terug naar het bord, waar het nummer van de band was veranderd naar nummer 5. Wij naar band 5, terwijl dat we aan het wachten zijn op koffers komt er een douanier met een hond langs. Deze hond vond de handbagage van Jill wel interessant en dacht dat daar misschien fruit in zat...(voor de mensen die Jill niet zo goed kennen, Jill eet geen fruit dus dit was heel gek). Een paar minuten later komt er een andere meneer langs en die vertelde ons dat onze koffers op band 4 kwamen.. Heel logisch dit allemaal, welkom in Afrika! Wij naar band 4 daar kwam er weer een hond op Jill haar tas af, maar na een kort gesprek met de mededeling dat zijn collega al had gekeken was alles goed en hadden we uiteindelijk onze koffers. Daar gingen we dan opzoek naar de incheckbalies voor onze laatste vlucht. Eenmaal gevonden waar we naar toe moesten, stond daar een heel vriendelijke Afrikaan voor ons klaar om ons te helpen. Super fijn want we snapten zelf niet goed waar we naartoe moesten. Deze lieve Afrikaan heeft ons geholpen met inchecken, bagage inchecken en betalen. Toen die eenmaal klaar was moest ie natuurlijk wel een nogal flinke tip hebben, hij had er wel eentje verdiend maar de helft leek ons meer dan genoeg. De vlucht naar Pietermaritzburg was zoals je een binnenlandse vlucht verwacht. Lekker veel turbulentie en een piepende motor. Het vliegveld van Pietermaritzburg mag naar onze mening geen vliegveld genoemd worden. Het is een klein gebouwtje waar geen bagageband is. Ze halen deze uit een bestelbusje en zetten het ergens op de grond. Gelukkig hadden we alles, en konden we door naar het volgende avontuur: een taxi. Jill had wel contact opgenomen met het hotel voor een transfer, maar nooit reactie op gehad. Maar aangezien Pietermaritzburg een heeeel klein vliegveld is, konden we hier geen taxi krijgen. Elise heeft met haar beste Engels (applausje waard hoor) hulp gevraagd aan een man van het koffiebarretje daar. Deze jongeman was hartstikke aardig en wees ineens naar een taxi die buiten stond. Elise sprintte hier natuurlijk op af en regelde even een goede taxi. We konden naar het hotel. Dit was prima, we zijn lekker vroeg gaan slapen. De volgende dag om 9 uur zouden opgehaald worden door Elzeth, een vrouw van Khayelisha care, het project waar wij bij logeren. Zij had vertraging en was wat later, maar ze had ons gevonden. Zij nam ons mee naar een winkelcentrum om onze eerste boodschappen te doen. Heel fijn! Dit winkelcentrum was vergelijkbaar met een winkelcentrum bij ons. Luxe met veel winkels. Toen gingen we eindelijk naar Tugela Ferry. Maar goed dat Jill haar reispilletje had ingenomen. Elzeth reed namelijk erg hard door, haalde iedereen in en de weg was nogal heuvelachtig. Eenmaal in de buurt van Tugela Ferry te zijn, zag je al wel verschil. Heel veel mensen langs de weg, koeien, geiten, met z'n vijven achterin een jeep.. Heel bijzonder allemaal, een heel andere wereld. Toen we het terrein van Khayelisha care op reden, zette Elzeth ons recht voor ons huisje af, met alle boodschappen en koffers. Er waren heel schattige kindjes buiten aan het spelen en stelden zich netjes voor. We hebben onze spullen opgeruimd en zijn daarna thee gaan drinken met Lauren en Wilana, zij zijn van Khayelisha care en zorgen voor de kindjes. Zij vertelden ons dat hier kindjes wonen zonder ouders, of met ouders maar die kunnen niet voor hun kind zorgen, maar ook gehandicapte kindjes, mentaal maar ook lichamelijk. Ze gaven ons een rondleiding, heel heftig wel vonden wij, maar heel mooi dat deze kindjes hier worden opgevangen. In de avond werden wij uitgenodigd voor een filmavond, heel leuk en gezellig! We kregen lekkere popcorn en verbeterden ons Engels door naar een Engelse film te kijken zonder ondertiteling. Net voordat we naar de filmavond gingen, zag Elise een kleine hagedis lopen. Aaaah hoe lief Jill, een hagedisje of een schorpioen, het liep in ieder geval. Jill kreeg het Afrikaans benauwd en kreeg bijna een hartaanval. Lauren zag ons bezig met een zaklamp dus kwam even vragen wat er gaande was, waarop ze ons vertelde dat het verstandig om de hagedis te laten zitten vandaar dat we hem hebben gedoopt tot Henk de huishagedis. Daarna begon ze over vliegende kakkerlakken. VLIEGENDE KAKKERLAKKEN. Gatverdamme. Lauren ging voor ons spray halen tegen die vieze beesten. Ondertussen deed Elise de badkamerdeur open en zag een heerlijke grote kakkerlak zitten. AAAH!! Deur dicht en wegrennen dan maar. Lauren kwam ons verlossen van dit smerige beest. Ze vertelde dat deze kakkerlakken een beetje hetzelfde zijn als de vliegen bij ons. Je kunt er niks aan doen, ze komen toch wel. Al met al, leven we nog en hebben we het nu al naar ons zin. We hebben heel weinig bereik in ons huisje, waardoor we heel weinig contact hebben met thuis. Dit is soms wel vervelend. Aangezien we maandag pas beginnen met stage, hebben we nog twee dagen de tijd om de mutsjes, sokjes en rompers uit te pakken en setjes te maken. Vanaf maandag gaan we baby's vangen, we kunnen niet wachten!!