We are tired and we need a break

Week 2 zit er op voor ons. We hebben de smaak te pakken en zijn wat gewend aan de Afrikaanse manier van werken. 

Maandag begon de dag goed. Jill ving meteen in de ochtend een baby, die er zo ongeveer uit viel. Elise kwam net binnen om te kijken wat Jill aan het doen was, toen er een baby tevoorschijn kwam. En na 1 keer persen was ie er! Op naar de volgende vrouw met weeën. Dit keer ging het iets minder snel. Elise deed deze bevalling, dus zoals gebruikelijk wanneer Elise een bevalling doet, was deze baby omstrengeld. Gelukkig viel het allemaal mee dit keer en was het zo opgelost. In de middag deden we bevalling drie. We hoorden een mevrouw enorm hard schreeuwen. Jill nam een sprintje om opnieuw een baby te vangen. Jill waarschuwde Elise voordat ze naar binnen kwam, waarbij het is fijn dat niemand ons verstaat daar, het was namelijk een mevrouw met veel stinkende gaten. Dit kunnen we meerdere malen uitspreken zonder dat iemand dit begrijpt, erg fijn! Deze baby werd met alle geweld opnieuw na 1 keer persen geboren, waar een mooie vloedgolf met kak achteraan kwam. Alsjeblieft Jill, cadeautje voor jou, alles zat onder. 

Dinsdag was een heftige dag. Omdat Elise meer bevallingen moet doen dan Jill, ging Jill mee met een keizersnede en bleef Elise achter. Helaas was dit niet zo'n prettige ochtend om alleen achter te blijven. Het begon met een prima bevalling, alles goed, op een losse omstrengeling na (want Elise deed weer de bevalling). Daarna ging Elise naar een volgende kamer, zag een vrouw met een te kleine buik, een catheter en flinke weeën. Elise ging vragen wat er gaande was. De vrouw bleek 29 weken zwanger te zijn, maar het kindje was helaas niet meer in leven. Samen met twee vroedvrouwen ging Elise deze bevalling begeleiden, waarbij een prachtig mooi jongetje geboren werd, maar inderdaad niet meer in leven. Het kindje werd aan de moeder laten zien, waarna het met toestemming van de moeder werd meegenomen. Het kindje werd gewikkeld in een stuk papier wat werd dichtgeniet, erg heftig en raar om te zien voor ons. Ze hangen er een briefje op, waar op staat dat het een dode baby is. Later die dag zijn wij mee gegaan naar het mortuarium om het kindje weg te brengen. Een griezelige ruimte in een afgelegen donker gangetje. Er werd een deur met een groot slot opengemaakt en daar stond de grote koeling met allemaal lijken. Heel apart. In de tijd dat Jill weg was, bevielen twee vrouwen tegelijk. Elise ging van kamer naar kamer, ze was op meerdere plekken tegelijk nodig. Ineens riep 1 van de vroedvrouwen dat ik de reanimatie tafel moest klaar maken voor een baby, omdat deze zeer strak omstrengeld was en niets deed. Elise had op dat moment een andere baby in haar hand, die ze snel ergens in een bedje heeft moeten leggen om te gaan reanimeren. Gelukkig heeft de baby het gered en begon al snel zelfstandig te ademen. Vreselijk om dit te moeten doen. 

Woensdag kwamen we aan in het ziekenhuis. Er kwam een vrouw binnen met opnieuw een klein buikje. De vrouw beweerde 24 weken zwanger te zijn, wat volgens onze metingen wel weinig was. Het is vaak zo dat vrouwen niet zeker weten hoelang ze zwanger zijn. Ze worden soms wel opgevolgd, maar niets is zeker, meestal hebben de vrouwen geen echo's gehad. Deze vrouw zou volgens onze metingen rond de 33 weken zwanger moeten zijn. Haar vliezen waren gebroken en het kindje volgde snel. Jill had alles klaar gezet voor een reanimatie, wat gelukkig niet nodig was, toen er een krijsend mooi meisje geboren werd. Prachtig! In Nederland zou deze baby naar de couveuseafdeling gaan. Hier in Afrika werkt dat net anders. De baby doet het goed, dus succes ermee! Verder was het een rustige dag, met goede bevallingen.

Donderdag begon Elise met een bevalling. Jullie mogen 1 keer raden...: een omstrengeling!! Dit keer was het niet zomaar een omstrengeling. Toen het hoofd geboren werd, voelde Elise meteen een super strakke omstrengeling, ze kon er niet eens met haar vinger tussen. Gelukkig was Jill erbij en konden we snel in het Nederlands communiceren. Elise duwde het hoofd naar beneden, zodat jill haar vinger kon aanhaken. Toen kon Elise de navelstreng doorknippen, waarna het kind verder geboren kon worden. Het kindje was erg slap, ademde niet echt en reageerde niet op het afdrogen. Jill nam de baby mee om te beademen. Tijdens deze beademing stonden er 5 vroedvrouwen om Jill heen, die niets deden. (Echt Afrikaans dit). Toen de babt ademde vonden de vroedvrouwen het wel welletjes en gingen weg. De baby was alleen nog steeds niet top. Jill vroeg Elise even mee te kijken, waarop we besloten het zuurstofgehalte in het bloed te meten. Dit bleek veel te laag. Na wat zuurstof te hebben gegeven, deed de baby het gelukkig weer goed. De apgar score is hier een dingetje. Dit is de score die je geeft na de bevalling. Deze baby had duidelijk een lage apgar score. Helaas waren de vroedvrouwen het er niet mee eens en gaven zoals gewoonlijk een apgar die een stuk hoger lag dan zou moeten. 

Vrijdag kwamen we binnen en konden we meteen samen een bevalling doen! Eindelijk eentje zonder omstrengeling of gekke dingen voor Elise. Het kindje woog wel 3,9 kg, het was een flink kind. Daarna deed Jill een mooie bevalling. Omdat we dit weekend graag weg wilden, gingen we na een week zoeken nog een keer met hoop op zoek naar vervoer. Dit met succes, een vrolijke Afrikaanse man, met glimmende rode lakschoentjes, wilde ons wel meenemen. Super fijn, want we are tired en need a break. Voordat we vertrokken, deed Elise nog gauw even een bevalling. Alweer eentje zonder omstrengeling, hoera het gaat de goede kant op! 

We zitten nu heerlijk in een b&b met zwembad. We gaan vooral relaxen, zodat we uitgerust zijn voor de volgende stageweek!